«آن گاه که نمازی شدم»
آن گاه که نمازی شدم،عاشق ذ کرش شدم
دیدم که لایق شدم،لایق ذکرش شدم
سجاده گشودم من ،مسرور شد آن روحم
درنزد حضور او خاشع شدم و آن گاه
با ذکر و صنای او د لخوش به هوای یار
دلِ دل تنگ و سیاهم شد آیینه ی بی همتا
در آن هنگام ،غم از دل برون رفت
بعد از انجام صنای بی ریا وبا صفایم
دل شافی در هوایش شد هوایی
برآن تربت پاک بهترین بنده ی صالح
سجده ای کرد و الهی العفو بر زبانش جاری
حاجتش را با خشوع وقلب آرام مروری کرد
برمحمد(ص)درودی بفرستاد وپس از آن
از اینکه نمازی شده شکراَ لله گفت و درآخر
برتربت پاک آن ثلاله بوسه ای زد ازقداست
نویسنده عظیمه یادگاری
